Za najskuteczniejszy trening w walce z nadmiarem tkanki
tłuszczowej uznawany jest wysiłek aerobowy. Faktem jest, że już same podjęcie
jakiejkolwiek aktywności fizycznej powoduje zwiększenie całkowitej przemiany
materii oraz wydatku energetycznego w organizmie i pomoże wywołać oczekiwany
deficyt energetyczny - zgubić zbędne
kilogramy. Nie w każdym przypadku jednak ubytek wagi będzie spowodowany
utratą tkanki tłuszczowej.
Źródłem dla pracujących mięśni może być glikogen gromadzony
w mięśniach na skutek przemiany spożywanych węglowodanów, produkty rozpadu
tłuszczu oraz białko, czyli tkanka mięśniowa. Organizm nieustannie korzysta z
tych trzech źródeł, jednak to osoba wykonująca trening ma wpływ, jak zmienia
się procentowy udział zaangażowania wymienionych związków. Nie podlega
dyskusji, że najlepszym źródłem energii dla mięśni są węglowodany. Dzięki nim
człowiek może wykazać się największą siłą, wytrzymałością i szybkością. W
codziennych czynnościach oszczędzamy to źródło energii, zatrzymując je na
różnego typu sytuacje zagrożenia. Kiedy aktywność fizyczna jest bardzo niska
(np. teraz, gdy czytasz ten artykuł J) organizm w
przeważającym stopniu korzysta z tkanki tłuszczowej. Problem w tym, że mimo dużego
udziału tkanki tłuszczowej w procesie pozyskiwania energii taka aktywność
fizyczna jest znikomym wydatkiem energetycznym.
Analizując dalej - maszerując zużycie naszej energii jest
znacznie większe niż podczas czytania, a procentowy udział tkanki tłuszczowej
jako paliwa jest nadal istotny, jednak jak pokazują badania już w przypadku
szybkiego biegu mimo większego wydatku energetycznego procentowy udział
tłuszczów jako paliwa dla mięśni jest niewielki. Szybki bieg traktowany jako
intensywny wysiłek fizyczny traktowany jest przez organizm jak wspomniany
wcześniej mechanizm obronny do walki lub do ucieczki. W tego typu sytuacjach
głównym źródłem energii staję się glikogen, będący odpowiednim paliwem do
pracujących intensywnie mięśni.
JAK USTALIĆ GRANICĘ MIĘDZY WYSIŁKIEM UMIARKOWANYM I
INTENSYWNYM?
Granica ta w literaturze nazywana jest tzw. PROGIEM TLENOWYM. Wszystkie aktywności związane z przemianami tlenowymi będą spalały tkankę tłuszczową. Tak więc każda aktywność poniżej progu tlenowego, jest wysiłkiem tlenowym (aerobowym), w którym głównym źródłem energii są tłuszcze. Każda aktywność powyżej progu tlenowego jest nazywana wysiłkiem beztlenowym (anaerobowym). Wartość przybliżoną progu tlenowego można ustalić korzystając z poniższego wzoru:
Granica ta w literaturze nazywana jest tzw. PROGIEM TLENOWYM. Wszystkie aktywności związane z przemianami tlenowymi będą spalały tkankę tłuszczową. Tak więc każda aktywność poniżej progu tlenowego, jest wysiłkiem tlenowym (aerobowym), w którym głównym źródłem energii są tłuszcze. Każda aktywność powyżej progu tlenowego jest nazywana wysiłkiem beztlenowym (anaerobowym). Wartość przybliżoną progu tlenowego można ustalić korzystając z poniższego wzoru:
Tętno progu tlenowego = (220 – wiek) x 0,7
np.(220 – 26) x 0,7 = 135,8 uderzeń na minutę
np.(220 – 26) x 0,7 = 135,8 uderzeń na minutę
W moim przypadku trening wykonywany w zakresie tętna do 135
uderzeń na minutę będzie uszczuplał głównie zapasy tkanki tłuszczowej,
natomiast każdy bardziej intensywny wysiłek będzie powiązany z wysokim zużyciem
glikogenu mięśniowego. Najprościej jest kontrolować optymalne tętno do spalania
tkanki tłuszczowej za pomocą pulsometru. Jeśli jednak nie posiadamy
specjalistycznego sprzętu możemy posłużyć się również ręcznym pomiarem.
Wystarczy znaleźć odpowiednie miejsce na nadgarstku lub szyi, w którym będzie
wyczuwalny nasz puls. Następnie policz liczbę uderzeń tętna przez 15 sekund i
pomnóż razy 4, co da Ci wynik odpowiadający 1 minucie. (Ta druga metoda może
być trochę zgubna, bo z własnego doświadczenia wiem, że często liczy się
sekundy mijające na swoim zegarku, zamiast liczbę uderzeń tętna). Innym
sposobem - bardziej intuicyjnym - jest obserwacja swojego oddechu. Jeśli rozmowa
podczas treningu jest trudna, a po jego zakończeniu oddech nadal jest ciężki,
to pewne jest, że wykonana została praca beztlenowa, a spalanie tłuszczu pomimo
dużej intensywności treningu odbyło się na niskim poziomie.
Uśrednione wartości progów tętna dla poszczególnych wysiłków przedstawia poniższy wykres:
Najbardziej efektywne i najpopularniejsze formy wysiłku w
zakresie tętna poniżej progu tlenowego:
- szybki marsz lub wolny trucht;
- rower (spokojna płaska trasa);
- szybki marsz lub wolny trucht;
- rower (spokojna płaska trasa);
- orbitrek;
- stepper;
- basen (styl nisko intensywny np. „żabka);
- bardzo wolne wchodzenie po schodach.
- bardzo wolne wchodzenie po schodach.
W kolejnym artykule pozostanę w temacie treningu aerobowego
i napiszę m.in. o tym jak długo powinien trwać trening aerobowy, z jaką
częstotliwością oraz kiedy najlepiej go wykonywać.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz